Co z tą kurna Polską?!

A będę narzekać, będę, bo jest na co. Ciągle do jasnej dupy jest na co... Nie wiem, czy my jako społeczeństwo nie umiemy nawet udawać życzliwości wobec siebie??? Lepsza chyba udawana wrażliwość na bliźniego niż nieudawane chamstwo. 
Sytuacja nie byłaby może warta nawet moich czterech zdań gdyby w przeciągu tygodnia nie powtórzyła się dwa razy. Wydawać by się nawet mogło, że to zupełnie nierealne, że się powtórzy, ale jednak. Życie nie przestaje zaskakiwać. 
Podjeżdżam dziś z Mamą A. pod naszą piekarnię (błogosławiona Babcia i jej dwie ręce bo bym się nie dopchała sama na dwa wózki po chleb). Rozkoszna rutyna, dziecko mniejsze się ślini, dwie bułeczki z ziarnem, dziecko większe grucha, mama wraca. Więc stoję tak po ten chleb nasz powszedni a Babcia czeka z laskami na zewnątrz. Podjeżdża na rowerze (miejskim, nie byle jakim, damką, z futerkiem) Pani pt. "druga młodość w ledżinsach", ciemne okulary, 50-tka na karku, 70-tka na klacie. I ta sama kobieta, w tym samym miejscu, z tymi samymi dziećmi robi dokładnie to samo co w zeszłym tygodniu (wtedy z dzieciakami stała pod piekarnią bratanica mojego A., nasza kochana M.) a mianowicie wpieprza ten haj-faj-rower między dwa nasze wózki i mówi, że sory ale ona musi! widzieć swój rower z okna piekarni, stojąc po chleb. I nie czekając na nic wciska przednie koło miedzy Ursusa i wózek Mniejszej. Nasza Babcia przepycha pokornie oba wózki, żeby rower musiał być tam gdzie Pani w ledżinsach zapragnęła. Dziś to było miło, bo wjeżdżając i taranując moje dzieci powiedziała, że bardzo prosi, a w zeszłym tygodniu (jako że M. młodsza od babci o jakieś 50 lat) po prostu tym rowerem wpieprzyła się pod ścianę piekarni. Nieważne, że chodnik jest szeroki, nieważne, że mogliśmy na nim stać sobie wszyscy gdzie kto chce, nieważne... Ważne, że Pani musi! mieć rower na oku, musi zająć pole possition pod piekarnią i musi w tymże momencie zająć miejsce na którym stoją jakieś tam dwa wózki. Z małym dzieckiem i dzieckiem z rettem, których przecież ja widzieć nie muszę. W dupie z nimi, tam musi stać jej rower. 
No jak żyć, jak żyć... W kraju, w którym trzeba się gryźć nawet o miejsce pod piekarnią.

                                                                                               A. 
Grafika pochodzi ze strony: www.nammberry.com