Pamiętać - to boli...

To jest według mnie w rett-życiu najgorsze... Pamięć. Całkowita amnezja w tym wypadku byłaby chyba autentycznym zbawieniem... Bo wspomnienia wciąż tak bolą. Boli dusza, serce i ciało...
Coroczne wakacje nad morzem zawsze prowokują mnie do  podsumowań. Co się zmieniło, co przyszło, co poszło... Patrząc w te dzikie i niezmienne  fale, chcąc niechcąc - podumowuję, porównuję, wspominam...  I wtedy pojawiają się te okrutne "A pamiętasz jak...?". Na tej samej plaży, z tym samym szumiącym i spienionym morzem jako świadkiem, Mała chodziła tak sprytnie po grząskim piasku, grzebała i nakładała piach do wiaderka... Potem był regres, morze widziało małą zagubioną dziewczynkę, która nawet nie potrafi spojrzeć w jego stronę, mimo, że rok wcześniej robiła to tak naturalnie...
Pamiętam... jak uciekała śmiesznym kaczkowatym krokiem przed falami... Jak trzymała na plaży bułkę i ciamkała ją ze smakiem. Jak pokazywałam jej mewy. Pamiętam to. Morze też chyba pamięta...
Dziś, mimo, że jest tak inaczej a tamte wspomnienia wydają mi się całkowicie nierealne, pamięć jest wciąż tak okrutna, że z dokładnie zanotowanych szczegółów wyświetla mi przed oczami obrazy z kiedyś...  Piasek - "napełniane łapkami wiaderko". Fale - "malutkie mokre podskakujące stópki i radosny pisk". I wiele wiele innych. Które pamiętam... ciągle tak mocno i żywo. I tak cholernie boleśnie...

                                                                                    Agata