Mogę

Mogę, już mogę. Pozwalam sobie, udzielam dyspensy, rozgrzeszam szybciej niż niejeden proboszcz. Do ideału mi lata świetlne, do pomnika błogosławionej matki dziecka niepełnosprawnego też wcale nie bliżej. Mam w sobie kilka potworów, które czasem po prostu muszą wyleźć na światło dzienne.
Wtedy płaczę, wrzeszczę (i w środku i na zewnątrz), wściekam się i nie godzę. Obnażam swoje najpaskudniejsze oblicze, przyznaję, że jestem słaba, mówię wszystkim i wszystkiemu "nie". Od mojej własnej broni obrywam ja sama najbardziej. Rozpacz niemocy przybiera najjaskrawsze kolory. Ściana "nie możesz tego zmienić". 
Upadam... Walę głową w mur, jeden za drugim, rozlatuję się. Mogę? Mogę. Czasem muszę. Mam do tego prawo, które daję sobie sama. 
Składam się, zbieram, znów o mikrometr silniejsza. Dla Niej, dla nas.

                                                                                                         A.

P.S. Nic się nie stało, takie tylko myśli o całokształcie...

Grafika pochodzi ze strony: www.kifereg.flog.pl