Kręgosłupowa proza życia

Wszystko okazuje się o kant dupy w momencie, gdy maminy kościotrup mówi "dość". Mój właśnie powiedział i zawalił się nagle cały nasz świat, bo padła całkiem realna groza pt. "matka nie może dźwigać, co to będzie, co to będzie"... 
Zauważyłam, że całe zadanie ciągnięcia przez życie mojej B. sprowadza się do dźwigania a to z kolei do moich gnatów. Się nosi, targa, podnosi, podrzuca, ciągnie i wlecze.
 Nie ma się siły, rodzi się frustracja, bezsilność, dół i dramat. Ma się siłę - góry i dzieci się przenosi. I tak się kręci, kombinujesz jak tu przenieść, podnieść, utrzymać i przywlec. A dziś się nie da. W rękach mi mrowi i sztywnieje od kilku ładnych lat, teraz zaczęło w nogach. Coś na kościotrupa uciska (podejrzewam, że to rett we własnej zafajdanej osobie) i jest naprawdę niewesoło. A to w sumie początek zabawy w "kto da (rettu) więcej"... Ona dopiero ma 7 lat i niecałe 20 kg wagi. Co będzie potem?
Dzisiejsze realia są zatem takie, że B. siedzi od trzynastej na swoich zacnych czterech literach i czeka aż ojciec wróci wieczorem z pracy, Mniejsze ma ciche przyzwolenie na realizację wszystkich swoich pomysłów, byleby tylko nie spadła i nie trzeba było podnosić. A ja, mając wizję mnie na wózku obok wózka Blanki za lat 15 modlę się do Matki Boskiej Korzonkowej o poprawę i obiecuję nie szarżować jak tylko choć trochę mi przejdzie. Padłam chyba ofiarą niezachwianej wiary w siebie samą - "nie mam czasu, nie boli aż tak bardzo, dam radę"... I teraz mam.

                                                                                                A.

Grafika pochodzi ze strony: www.quickmeme.com