Matka-gadżet, czyli o pewnej małej duperelce

Blanki padaczka cechuje się taką dynamiką, że naprawdę trudno do jakiegoś stanu rzeczy przywyknąć. Do leków też. Do dawek tym bardziej. Dosyć dużo tego wszystkiego mamy w głowach, ale dla bezpieczeństwa rozkład jazdy wszystkich zmian i stanu ostatecznego wisi na lodówce, coby się nie pogubić. I wszystko fajnie, ale wkracza proza życia, czyli siekanie tych maciuchnych tableteczek na połóweczki, ćwiarteczki i inne okruszyny.

Moja Babcia nie miała z tym żadnego problemu; nóż, bibułka, szwajcarska precyzja i kroiła swoje cukierki na ciśnienie/serce/coś tam. Tyle, że Jej to zawsze wychodziło, jak wszystko inne zresztą. A mi jakoś nie wychodzi. Zwłaszcza jak mam się mocować z nitrazepamem, bo potrzebujemy pół, a producent wybił na każdym tabsie tego cuda literkę „N”. Ładnie, pięknie, ale jakby człek noża nie przystawił to i tak równo nie ukroi, bo przez to wyżłobione "N" zawsze wychodzi krzywe nie-pół. Z Lamitrinami i innymi podobnie, niby to pół, a cholera wie ile i przy okazji przynajmniej ze trzy tabletki zepsute. Mama zauważyła, że się morduję z tym wykrawaniem i zapytała mnie niedawno czemu nie kupiłam sobie takiej małej krajalnicy do leków w aptece. Czy ja wiem czemu?? Bo nie przeszło mi przez myśl, że takie coś istnieje.

Kupiłam, kilka zł, w większości aptek jest. Wrzuca się tabsa w taką rynienkę, ciach i dwie idealne połówki ukrojone. Proste? Proste! Gadżet roku, przysięgam.

                                                                                         A.