By kwiat zakwitł...

Tu nie ma filozofii - trzeba o niego dbać. A więc podlewać, doglądać, obrywać suche listki, zapewnić maksymalnie optymalne warunki do życia. A potem jest nagroda - kwitnie. Z moim starszym dzieckiem jest dokładnie tak samo, bo nie oszukujmy się - ja Blanki nie wychowuję, ja o Nią dbam. A więc kocham, całuję, zapewniam, że jest dla mnie najważniejsza, karmię, doglądam, staram się, by Jej warunki życia były jak najlepsze. Jak się uda choć większość z tych wymagań spełnić wtedy jest nagroda. Kwitnie. Muszę tylko się o Nią troszczyć. I nie czekać na nic w zamian, mimo, że tego dostaję i tak całe tony. Nie wiem czy byłabym w stanie zrobić tyle dla kogokolwiek innego na świecie ale Jej uśmiech, spokojny sen, spojrzenie mówiące "Mama, ale fajnie..." jest warte każdego poświęcenia.

Widzieliśmy jakiś czas temu z A. reportaż o niepełnosprawnych dzieciach zostawianych przez matki w domach dziecka. Nie oceniam, absolutnie, czasem lepiej powiedzieć "nie dam rady" niż ma być potem z tego prawdziwa tragedia i to dla wielu osób. Nie o powodach matek rozmawialiśmy, tylko o tych dzieciach. Jedne z nich zamykają się w sobie, inne lepią do wszystkiego i wszystkich w poszukiwaniu choćby odrobiny ciepła i zainteresowania, jeszcze inne stają się agresywne. Zapytałam A. co by było z taką Blanką bez nas, oddaną gdzieś do ośrodka i klepiącą godzinami w kącie śliniąc się po same kostki. Odpowiedział: "Uschłaby".

W naszym domu głównym celem jest

danie Jej miłości, ciepła, zainteresowania, tyle ile tego potrzebuje. Większość rzeczy kręci się w okół B., my to gdzieś tam z tyłu robiąc tzw. "plecy", Panienka Mniejsza ma ogromną łatwość dopasowywania się do sytuacji i znajdowania radochy absolutnie wszędzie, więc też sobie radzi. Ale większość naszego życia kręci się wokół Blanki, by mogła kwitnąć, mimo tego chwasta. Fakt, że jest to bardzo trudne, ale warto, jak cholera. 

                                                                                   A.  

Zdjęcia kwiatów zrobiłam w Ogrodzie Różanym w Świdnicy, odrestaurowanym na wzór tego, który był w naszym mieście kiedyś. Nieprawdopodobnie piękne i kojące miejsce...