No i skąd te nerwy, moja panno?

 

Przecież nie stąd, że ma retta, kilkanaście lat - był czas się przyzwyczaić.
 

Ani nie stąd, że wciąż niepełnosprawna na full, zrobi się wszystko za nią. Nie ma co się stroszyć.

 

Też nie stąd, że życie bezczelnie płynie mimo tej cholernej choroby i 99,99% świata ma ją totalnie w nosie. 

 

No więc skąd???

 

Może stąd, że przewijając trzecią kupę z rzędu prosi się w desperacji dziecko młodsze: "błagam, podaj pieluchę" na co ona: "nie mogę! rysuję ptaszka, to ważne!". A trzecia ręka, mimo próśb do Mikołaja, nie wyrosła. Więc na sekundę odskakuje się po pieluchę, by zauważyć, że teksańska masakra rozniosła się na kapę, kołdrę, nogi i skarpety i wtedy to już nie wiadomo kogo prosić o pomoc, chyba niebiosa.

 

Albo może stąd, że mając jedną rękę włożoną w nogawkę leginsów łapie się stopę, która tańczy, fruwa i ucieka a drugą ręką trzyma resztę ciała, żeby nie siadała więc sam dół ubiera się 15 minut i jest się upoconym jak w pierwszy dzień lata?

 

Czy stąd, że będąc w poradni i mimo ewidentnych wskazań (czyt. 1. orzeczenie o niepełnosprawności, 2. zaświadczenie "za życiem" oraz 3. legitymację osoby niepełnosprawnej i mając dziecko na wózku) słyszy się od ludzi rzucających się jak stado wilków na kurczaka z rożna, że "oni też czekają! Że też mają dzieci! Że oni wchodzą teraz". Kurwa, dżizas, znowu.

Albo stąd, że trzeci raz w tym tygodniu słyszy się: "A, ty masz czas bo nie pracujesz". Tak właśnie.

 

Lub stąd, że pakując siebie, rettkę, jej śliniaki, deser w tubce, czapkę z daszkiem, dziecko młodsze i jej kask/ kamizelkę/ skarpety/ koszulkę na konia słyszy się już na miejscu "a to ja w sandałach będę jeździć??". Nie dajmy się schematom...

Czy stąd, że pani w aptece na prośbę wystawienia faktury imiennej na dziecko niepełnosprawne, mówi "nie.da.sie". Czemuż nie.da.sie, miła pani?! Bo to imienna jest, nip-u nie ma, fundacja jest płatnikiem, nie - odbiorcą, czy Blanka jest odbiorcą, a matka płatnikiem, nie - to na fundację, w sumie też nie - to na dziecko, kierowniczki nie ma, nie da rady. W sumie sama dochodzę do wniosku, że nie.da.sie.

 

Może stąd, że but spada rettce przy samochodzie i jak się schylę, to dziecko poleci więc w deszczu kroczy w jednej skarpecie oddalając się od buta. Ale nie! Jedzie auto, but na środku drogi, jebać buta, to tylko 250 zł, a na fakturę jak wiadomo, może nie.dać.sie. Ale nic to, dziecko ważniejsze od buta, niech go coś przejedzie.

 

Czy stąd, że rettka otoczona wianuszkiem pierwszaków z klasy siorki dostaje nagłej schizy, rzuca się jak wściekła pirania bez wody a ja właśnie wtedy tłumaczę gównażerii, że Lalunia wspaniała jest i taka koleżeńska i ubóstwia wprost zdrowe pierwszaki, na co Lalunia mówi - gówno prawda.

 

Albo stąd, że idąc w miejscu publicznym na kawę z rettką w wózku robi się one-man show. Latte za 16 złotych, mleczna pianka, prawie jak królowe życia, wtem dziecko wśród ludzi jedzących obiad zaczyna pierdzieć arię z opery pierdzącej tak, że ma się chęć zapaść pod ziemię

 

Czy stąd, że wyjeżdżając wózkiem za zakręt i odpada koło. I jedzieee, trzy razy szybciej niż my.

 

Lub stąd, że idąc z nią do dentysty na przegląd doktorek (w zastępstwie za naszą ukochaną) mówi "szybko, bo mam niecałe 10 minut" a zaraz "no jak nie otworzysz buzi to nie mamy co tu robić". Ona po 9 minutach w końcu nieśmiało i na siłę uchyla na centymetr wrota szczęk po czym mistrz stomatologii kasuje 70 zł za "no mówiłem, że się nie uda".

 

Albo po prostu za to, że dzień z dwójką dzieci z innych planet trwa 10 lat, mąż dzwoni, że wróci później i generalnie perfekcyjna pani domu dziś akurat nie istnieje nawet w marzeniach.

 

Ojciec mawiał - złość piękności szkodzi, ale jak się urodę ma to nie szkodzi trochę zmarnować :p

                                                                                                A. 

 

Grafika: www.medium.com